Aileler dışarda , öğrenciler içerde bu heyecanla terleyecekler..
Unutmamak gerekir ki sınavlar bir ölüm – kalım savaşı değildir.
Her kim olursa olsun, ister sınava girerken,
ister sahnede bir sunum yaparken,
ister beceri ve yeteneği sınanırken bu heyecanı yaşar..

Ben her zaman, gençlere öğüt verme yerine yol göstermeyi,
anne babaları yönlendirmek yerine çocukların yolunu açmayı,
öğretmekten önce anlamayı,
sınavlarda başarılı olmak yerine hayatta  başarılı olmayı,
gerçekçi ve anlamlı olanı seçmeyi öneriyorum..Ben,1959 yılının Eylül ayında girdim ilk sınavıma..

İlkokula giriş sınavıydı, dün gibi hatırlıyorum.

Eşleştirme, eksik bulma, fazlayı işaretleme gibi harika şekiller vardı..

Ankara Koleji o zamanlar ilkokula sınavla öğrenci alırdı..

Ben de o sınava girmiş ve kazanmıştım..

Bizim zamanımızda bu kadar çok sınav yoktu.

Eğitim dönemi içindeki rutin yazılı ve sözlü sınavlar ve
bitirme sınavları olurdu..

Yıl içinde çok çalışır, yaz tatiline hiç ders bırakmazdım.

Babam Burhanettin Gündoğan,

eğitime çok önem verirdi.

Ablam ve abim benden 10 yaş büyüklerdi.

Ben ilkokula başladığımda onlar lise öğrencisiydi.

Babam okul zamanı, beni okula kendi götürür,

Öğlen gelir alır, beraber evde yemeğimizi yer, tekrar okula bırakırdı..

Derslerimle yakından ilgilenir,öğretmenlerimle sık görüşürdü..

Şiir günlerinde, müsamerelerde, ve münazaralarda hep gelirdi..

Okulumuz velilere yönelik paneller düzenlediğinde ilk dinleyici babam olurdu..

Ortaokul yıllarında bir gün,

4.dersin sonlarına doğru artık zil çalmaya çok az bir zaman kalmışken,

önümde oturan arkadaşım Semih arkasını döndü ve

çok yakın bir mesafeden elinde tuttuğu paket lastiğine sıkıştırdığı katlanmış kağıdı bana doğru fırlattı.

Aksi gibi lastikten fırlayan kağıt burnuma denk geldi.

Birden o kadar sızladı ve acıdı ki burnum, gözlerimden yaş geldi..

Bu arada zil çaldı, bir baktım burnum kanıyor..

Birden panikledim, çünkü babam gelmiş ve beni kapıda bekliyor olmalıydı.

Akan kanı hemen mendilime sildim,

Çantamı alıp çıktım..

Evet babam gelmiş okulun kapısında beni bekliyordu..

Arka kapıyı açıp oturdum..

Sesimden ağladığımı anlamasın diye sesimi çıkarmadım

Babam dikiz aynasından bana şöyle bir baktı..

– Ağladın mı sen – diye sordu

Ben önce yoo dedim ama babam tekrar sorunca anlattım.

Yemeğimizi yedik, okula tekrar döndük..

Babam – ”Hadi sen sınıfına git kızım” – dedi ve

Müdüremiz Fikriye Hanımın odasına girdi..

Ders esnasında böyle bir şeyin nasıl olduğunu,
bu sırada öğretmenin neyle meşgul olduğunu,

Çocukları böyle mi emanet ettiklerini.. kükremiş babam..

ingilizce öğretmenimiz Semra Hanım tekrar derse girdiğinde
beni ve Semih’i tahtaya çağırdı..

Bir cetveli vardı, cetvelini çıkartıp önce, bir sağa bir sola çevirdi..

-” beni babana mı şikayet ettin”- dedi

Masasında cetvelini bir şaklattı, bütün sınıf neye uğradığımızı şaşırdık..

Özel okulda okuyordum ama öğretmenlerimiz
hiç musamaha göstermezlerdi ve çok disiplinlilerdi..

Ders esnasında hiç sesimizi çıkartamazdık..

Rahmetli babamla ingilizce öğretmenimizin arasında
böyle bir olay yaşanmıştı..

Ailemizin temel direği, koruyucu ve kararlı duruşuyla ailemizin güven kaynağı,
gösterdiği özverilerle, gösterdiği hoşgörü ile ,ailemizin temel taşı babalarımız !!!..Hiçbir karşılık beklemeden, bugüne kadar çocuklarına gösterdiği sevgi,
saygı ve verdiği destek için her babaya ayrı ayrı, tek tek sonsuz teşekkürlerimi sunuyorum..

Başta şehit babaları, ebediyete intikal etiş babalarımız olmak üzere tüm babaların

ve baba adaylarının Babalar Günü kutlu olsun !!!!

Hepinize sevgi dolu, huzur dolu bir pazar günü vebugün sınav heyecanı yaşayan tüm çocuklarımıza başarılar diliyorum !!!!

Sevgilerimle